Het is niet nieuws! De wachttijden binnen de logopedie blijven maar groeien, en iedereen lijkt dat volkomen te negeren. Kinderen die logopedische hulp hard nodig hebben? Ach, ze kunnen best even wachten, toch? Geen haast, laten we allemaal gewoon onze kop in het zand steken en hopen dat het vanzelf goed komt. Spoiler: dat gebeurt dus niet.

Ondertussen stapelen de problemen zich op. Kinderen die maanden moeten wachten op logopedische behandeling? Geen zorgen! Hun leerachterstanden en sociaal isolement zullen vanzelf wel verdwijnen – als magie zou bestaan. Ondertussen gaan hun schoolprestaties lekker onderuit, en hun sociale interacties? Tsja, wie heeft nou zelfvertrouwen nodig als je toch niet mee kunt doen in een gesprek?

En wat dacht je van andere zorgverleners? Die mogen ondertussen alle problemen die hadden kunnen worden voorkomen opvangen. Psychologen, orthopedagogen, gedragsdeskundigen – kom maar op! De vicieuze cirkel draait vrolijk door, terwijl de zorgketen bezwijkt onder de druk. Maar hé, zolang we doen alsof er niets aan de hand is, komt het vast allemaal vanzelf goed. Of niet.

Dus, laten we vooral blijven wegkijken. Hoe langer we de wachttijden in de logopedie negeren, hoe groter de problemen worden. Maar als we de kop maar diep genoeg in het zand steken, merken we er vast niks van. Toch?